○ شبانه ○

و مرا دستی‌‌ْ نحس‌‌ْ

به شبی‌‌ْ سخت فزاینده به یأس‌‌ْ

چید ‌‌ْ، از دامن ِ پُر بوسه‌ی ِ باد ‌‌ْ

بُرد ‌‌ْ تا شیون ِ ناسوده‌ی ِ آب ‌‌ْ

و رها کرد به راه ِ تعب ِ فاصله‌ها ‌‌ْ

- آن شب:

تا سراپَرده‌ی ِ حجم ِ نفس ِ شب‌پَره‌ها

باران بود

بید مجنون به درون ِ قفس‌اش

نالان بود

و شبی سرد ْ به آغوش ِ تنم

سامان بود-

خوش‌خوشک‌‌ْ

بخت ِ سیاه ‌‌ْ

که فرو بسته به شرم‌‌ْ

- باز آن‌‌ْ چشم ِ دروغین‌اش‌‌ْ باز -

خسته ‌‌ْ بر طرح ِ فرومایگی از مرگ ‌‌ْ

نبسته‌ست‌‌ْ دو چشم ‌‌ْ؟...

به چنین اندک و محو ‌‌ْ

تب و تنهایی و ظلمت در باد

شاخه از شاخه پریدند ‌‌ْ

برفتند از یاد ‌‌ْ...

و شبی‌‌ْ سرد ‌‌ْ

که از درد ‌‌ْ

چنین‌‌ْ خاطره شد:

تا که سردابه‌ی ِ تابوت ِ تن ِ خاموش ِ من‌‌ْ

بسته شود.

حال ِ من‌‌ْ: تلخ ‌‌ْ

که خود ‌‌ْ قاعده‌‌ی ِ حسّ ِ بشر را بُر زد!...

◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘

• پی‌نوشت:
 

زندگی: شروع ِ یک مجال است‌‌ْ.

مرگ: پایان ِ یک مجال است‌‌ْ.

درد : خود ‌‌ْ مجال است‌‌ْ.

 
پ.ن: | زندگی‌‌ْ/درد ‌‌ْ/مرگ‌‌ْ = لازم و ملزوم یکدگرند |

▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄ سُهیل ▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄