میان ِ زر زریهای ِ روسری ِ تو ،
بسان ِ شبیْ شهابْبارانْ ،
و آرزوی ِ لحظهی دیـدار تـو ؛
آنک ْ
هُدهُدی، در گوش ِ فلکْ بانگْ سر داد
آرزوییْ، در حدیث ِ رؤیایات بر آسمان نقش بست ؛
در تلنگر ِ زودگذر ِ شهابی انسانی ؛
من در جنگل ِ چـادر ِ گلگلیاتْ
که بستهای به دور ِ کمر ،
روزی هزار بار گـُم میشـَوَم و دوباره پیدا میشـَوَمْ
به امید ِ آنکه در آغوشمْ کِشی ، تا همیشه روبرویات باشم..
تا آرزو کنی ، در ردّپای ِ بوسههای ِ آفتابیات ،
که پیداستْ لابهلای ِ تـَـه ریش ِ مردانهام ،
فصل ِ چهار رنگیْ از زندگیْ آغاز کنیم..
مینویسم تا روزی این را بخوانی و بدانی از برای تو نوشتهام
و بفهمی که چرا نوشتهام، نه چه نوشتهام ؛
بـچــشــی، از اینکه خوردنیست نه خواندنی ؛
طعمی شبیه به بوسیدن ِ لبهایت ،
آنگاه که تو میخندی..
رایحهای نزدیکْ به عطر ِ نفسهایت ،
آندمْ که تو از خواب برخیزی..
که خواستنیتری ، در قلبم ؛
و دریچهی ِ فهم ِ تـوْ از روزن ِ انگشتان ِ من ،
ستودنیست ؛
و آنگاه
احساس ِ سرانگشتان ِ نیاز ِ کسی را جُستن..
آنگاه که میدانی لمس ِ تنت برای ِ من ،
تنهــا بهانهایست ،
برای فهم ِ بیشتـرْ دوستْ داشتنت ؛
حســّیْ
فـَـرای ِ احساس ِ مردانهام، در باور ِ داشتنتْ ؛
که اینکْ در قلب من، تنها یکصداستْ
طنینانداز..
همه عُمر ، به تو میاندیشم :
نه بخاطر چشمانم که در غم ِ نتوانستنْ گریستهست ؛
نه بخاطر بالینی که شبها ، مکرّرْ غرق ِ اشکست ؛
بخاطر ِ احساس ِ ستودنیاتْ
آندمْ که به آغوشْ میکشیْ بالشات را محکم ؛
شبیه ِ احساس ِ رهاییبخش ِ همچراغی !
اینها را بخوان، که بدانی هماره به تو اندیشیدهام ،
کمی طاقت بیار قلب من ؛
دستان مهربان ِ او که دور است ،
کمی این واژهها را به دندان بگیر..
آنک
ظلمات ِ مطلق ِ کورفهمی را
احساس ِ مرگزای ِ تنهایی را
بسپــار به رودیْ که از دلتای ِ چشمان ِ تو
بر شانههای ِ افتادهی ِ واژگان ِ من ، بیقرارْ میچکد..
درد ِ نفهمیْ ،
بر بلندای ِ تـلـّی از غرورْ ،
دیوانهوارْ
نظارهگر است مرا
و به انتظار ِ زمینخوردنم
ریسمانْبریدهْ میخندد ؛
آنهنگام که خود
بر تکیدهْ پلّکانی از سقوطْ ایستاده
و آرزوی ِ تقابلْ با اندیشهی ِ مرا در حجم ِ ندانستههای ِ خود میپرورد..
_______ سهیل _______