________________________________________________
خانه خالی چو دلم..
با نمایی به اُفــق..
عاری از روزنه ای رو به اُمید
نور بر گستره ی بیداری..
فارغ از حال دلم
در سکوتی جانکاه..
مینشیند به نگاه..
عاقبت فاصله ها
به اُمیدی واهی
درک خواهند نمود
من و این تنهائی..
تا به کِــی تا به کجا این تکرار..
که دلت را بسپاری به دلم
در شروعی که نبینند به چشم..
التماسی که غرورم بِشِکست..
روزگاری که وفا یادش رفت..
آتشـــی دهشتنــاک..
سَــرِ سودایم بُــرد تا به باد..
کاش در دستِ منم داسی بود..
که هرس میکردم..
ریشه ی فاصله را..
لحظه ای با من باش..
پای این چند کلام..
لبِ خود را به نوای دل من خیس نمای..
کاهش منبسط خفته به خون..
درد دنیای سَــراب..
فانـیِ بی همه چیز..
درک کن خاطره ام را به نیاز..
به تماشا بسپــار..
تو مــــــــــــرا..
فرض کن جای منی..
فرض کن بُت شکنی..
فرض کن مثل درختی چون سَرو..
فرض کن هستی تو فرض شود..
فرض کن من تو شوم تو بشوی مثل خودم..
و چه مبهوت.. نگاهِ تو به من..
مات و محوِ تو شدم ای خود من.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـــــــــــ سهیل ــــــــــ
در کودکی در کدام بازی راحت ندادند که امروز تشنه بازی کردن با آدم هایی؟
چه جمله ی غنی و پر مغزی..
♦ در کودکی در کدام بازی راهت ندادند که امروز تشنه بازی کردن با آدم هایی؟
ممنونم بانو..