邎 مَه ِ دیوانه‌پریش !

دل ِ من ، کوچه‌ی ِ تاریکی‌ست

که بدان ، نور نمی‌یابد رَه ...!

نه چراغی ، که بسوزد وَ بسوزاند وَهم ؛...

نه درختی ، که بدان‌‌ْ تکیه زند رهگذری !

دل من ، کوچه‌ی ِ باریکی‌ست

که بدان ، کَس نمی‌یابد رَه ...!

نه توانی ، که به فریاد ‌‌ْ، سکوتی شِکَنَد ؛...

نه نشانی ، که شود مُژده دهد گمشده‌ای !

وَ شبی ،

در گذر از نیمه‌ی ِ شهریور بود !

مَه ِ دیوانه‌پریشی تنها ،

که به شب ، در گذر از راه ،

به بی‌راهه رسید ‌‌ْ

سوی ِ ویرانه‌ی ِ دل پای نهاد ؛

او بجز کوچه‌ی ِ بُن‌بست ‌‌ْ

که اُمید نداشت

هیچ ندید !...

به سرش زد ‌‌ْ

که ز ِ دل ،

در تب ِ خاکستری ِ وَهم

فریاد کِشد :

« وَ کسی نیست در این کومه‌ی ِ ویران ، که دهد مُژده مرا ؟ »

وَ به جز زوزه‌ی ِ باد

که به مُشت‌اش فریاد

همه‌جا پرسه‌زنان می‌پیچید ،

مَه ِ دیوانه‌پریش

هیچ نیافت !...

با خودش گفت :

« مگر می‌شود از کوچه‌ی ِ متروک صدایی شِنود ؟! »

ماه ، ناگاه ‌‌ْ

سر از یوغ ِ سیاهی برداشت

وَ به مَه خیره بِشد ...

مَه ِ دیوانه‌پریش ،

تازه می‌دید کجاست ‌‌ْ...

لحظه‌ای در گذر از ثانیه‌ها

هیچ نگفت ...

ــ کوچه ، ویران شده بود ! ــ

مَه ِ دیوانه ،

به دروازه‌ی ِ متروک نظر کرد ؛

تکه سنگی به زمین بود ،

بَر آن شد ،

که به دروازه‌ی ِ زنجیر شده کوبه زند ...

ضربه‌ای از پس ِ هر ضربه‌ی ِ دیگر محکم !

وَ کسی ،

جز دل ِ خاموش ِ حزین ِ من ِ ویرانه

در آن خانه ،

که اُمید از آن رخت ببسته‌ست

نبود !...

چشم ِ شب‌‌ْ خیره به خُرناس ِ زمان !

دل ِ بشکسته‌ی ِ ویران ِ من از هجمه‌ی ِ خاموش‌‌ْ ،

تُهی‌‌ْ !

کوچه‌‌ْ در بحبوحه‌ی ِ خیزش ِ یک رستاخیز !

شهر ، آواز ِ شعور !

چشم ، پُر اشک وُ شعف !

برخیز !

لحظه‌ی ِ دیدار است ... ツ

✪✪✪✪✪✪✪ سُهیل‌هدایت ✪✪✪✪✪✪✪