☼ طعم گس حرف‌هایم.. ☼

با تو

آنقدر

آرام و

دوش به دوش

پیش می‌رفتم،

تا روزی فرا رسد که

شهد مهربانی را،

با دستان لطیف‌ات،

بنوشانی‌ام؛

کاش

آن روز

که گلبرگ ِ انتظار

سراسر،

محبّت را،

گرده‌افشانی می‌کرد ؛

غنچه‌ی ِ سکوت،

بر لب نمی‌روئیــد ‌‌ْ

-تا-

به تعبیری شوم،

-از-

خواب‌های ِ آشفته‌ی ِ پاییزی‌ات،

بدل شود..

-آه.. در خود ماندم، با رفتن‌ات‌‌ْ..!-

تنها  ‌‌ْ

چندگام که،

عطر ِ تو از پیراهنم دورتر شد،

رخت ِ تنهایی‌‌ْ

-با آغوشی سرد-،

تمام ِ وجودم را به تن‌‌ْ کرد..!

-هـُرم ِ نفس ِ تو در خیال‌ام، گـُم شـد..!-

نیستی،

به‌راستی،

و نیست،

در کمین ِ جای ِ خالی‌ات‌‌ْ،

کسی،

جز نیستی‌‌ْ..

و

گر هنوز هم‌‌ْ

-این شوریده حال-

در خرام ِ رؤیای‌ات‌‌ْ

پرسه می‌زند،

گوئی، سراب ِ خیال ِ داشتن‌ات‌‌ْ

قصد سفر ندارد...!

-امّا من، عازم ِ سفر ِ دور و دراز ِ در خود ماندن‌ام..!-

باری، چه سود

که یادت، همیشه یادم هست؛

دریغا دریغ، که باز باید زیست..

و به این بخت،

چون مُردگان ِ بی‌سعادت،

عادت باید کرد، نه گریست..

شب سردی‌ست،

تو گرم‌تر بخواب‌‌ْ عروسک ِ بی‌آغوش‌ام..

و

بگذار لب‌هایم‌‌ْ

بیش از پیش

-در ژرفای تاریکی-،

به آئین ِ سکوت‌‌ْ  در آیند..

-جای ِ خالی‌ات امّا، هنــوز خالی‌ست..!-

امشب را،

دست‌هایم

هیچ‌گاه

از یاد نخواهند برد

و

حس ِ سرانگشتان ِ سردم،

که در خشونت ِ نوازش ِ یکدیگــر،

سوداگرانه تا صبح،

سراغ ِ گیسوانت را از هـــَـم،

خواهند گرفت..

-من امشب، خواب‌زده‌ترین شاعر زمین‌ام؟!-

اکنون مدت‌هاست

به سایه‌ی ِ قدم‌های ِ بی‌رمق‌ام -حتّی-

بر سنگ‌فرش ِ پیاده‌روها

نمی‌رسم..

-چه رسـَد به تو، در آن لامکان، که خود خدایی!-

امّا،

صدایی،

در گوش‌ام،

زنگ ِ گام‌های ِ ناموزون‌ام را، این‌گونه دیکته می‌کنند:

« کسی مثل تو را دوباره خواهم یافت ! »

من،

مدت‌هاست

معنای ِ نداشتن را درک کرده‌ام،

امّا امشب،

معنای ِ از دست دادن را نیز،

فهمیدم!

من، آن مفهوم در خود مانده، از تو رانده، به خود باز خوانده‌ام؛

« من، -یک تنــه- همه‌ی ِ آن مفهوم ِ مجردم..! »

◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘

• پی‌نوشت:

گفتن درد دل، درد دارد، امّا خواندنش، دردی دوا نمی‌کند !

• نفس‌های به شماره اُفتاده‌ام را چه‌کس می‌شنود..
• یا ”آه“ سردم را که از نقطه‌ی انجماد ایمانم گُذر کرده، شاید در شبی پاییزی، آن‌هم به سادگی..
• دوربین زندگی‌ام، در کدامین چرخش ایستاد، تا هرگز، پلان خوشبختی، به تصویر کشیده نشد؟!
• کدامین آتش به خرمن احساسم شعله کشید، آن دم که گرماگرم خیال، وَهم‌آلود عشقی تمام عیار بودم؟!
• دست کیست که دست به دست می‌شود اما دست به دست من نمی‌دهد، تا برخیزم از این خاک سرد؟!
• گر اینگونه باز ادامه دهد تقدیــر ،
• چیزی از این روح، باقی نخواهد ماند و کالبد بی‌جانم، خوراک لحظه‌های شوم ساعت بی‌عقربه‌یِ ایستاده بر خم ِ بشکسته‌ی دیواری خواهد شد، که از آوار پاره سنگ‌های ذهنم، تنها خرابه‌ای از سقوط را به یادگار گذاشته است..!

آری ، من، تنها؛ دور اُفتاده‌ای از دیر باز فرو اُفتاده‌ام، نه بیشتر..

▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄ سُهیل ▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄