◘ الفبای ِ بی‌ایمانی !...

✫ ❊ ✫ ::: بخش اوّل ::: ✫ ❊ ✫

وَ ایمان ِ من‌‌ْ ؛

گر بوته‌ای نحیف است ،

از آفتاب ِ بی‌فروغ ِ شماست !...

ـ ای تو ”مؤمن‌‌ْ“ ! ـ

که قیام وُ سجود در التقاء ِ توست‌‌ْ !!

خود‌‌ْ بر افراشته از پگاه ِ هرگز ‌‌ْ

تا غروب ِ بی‌مُدعا ‌‌ْ،

چگونه بَس عبث ‌‌ْ،

تا همچنان تس‌نَفَس ‌‌ْ،

در اِشتهای ِ هیاهوی ِ خموش ‌‌ْ،

ایمان ِ مُشتی مَردُم ِ مَدهوش ‌‌ْ،

به باد می‌دهی‌‌ْ ؟!...

دریغا دریغ‌‌ْ !...

که باران ِ شور انگیز ‌‌ْ،

دیر زمانی‌ست‌‌ْ

رخت ِ اُمید ‌‌ْ، بر بسته است !...

از سجده‌گاه ِ این قافله‌ی ِ « أُوْلَـئِکَ هُمُ الْغَافِلُون‌‌ْ » !!

وَ تــَه‌مانــده ایمان ِ من‌‌ْ ؛

چه بی‌کران اقیانوسی‌‌ْ می‌نمود ،

جاری از مصبّ ِ صوب ‌‌ْ،

پُرطمطراق !...

نــَه چنین بشکسته نهالی ،

خفته در دل ِ تاریک ِ خاک‌‌ْ ،

مدفون !...

” چشمان ِ خسته‌ی ِ خدا ،

گر بسته نیست !...

ـ شاعر ! ـ

این دیدگان ِ خیس ِ کیست‌‌ْ :

خون‌بار ِ مرگ ِ آرزوهای ِ نااُمید ؟!... “

✫ ❊ ✫ ::: بخش دوّم ::: ✫ ❊ ✫

إی‌ی‌ی‌‌ْ ! . . .

إی مسیحای ِ تبسُّم !

إی خداوندگار ِ پینه‌دوز ِ دوره‌گرد !

إی شاهدان وُ محتضران ِ محشر وُ آتش‌‌ْ !

از من ِ بی‌من‌‌ْ گشته ز ِ خویش !

تا آن‌‌ْ ؛ عاشق ِ یکتا وُ بی‌قرار ِ مَرگ‌‌ْ !

هر یک مسافریم‌‌ْ ؛...

شاید به سهم ِ خویش‌‌ْ

باشد بر آوَریم‌‌ْ

دست ِ محبّتی‌‌ْ

پُر مِهرباوری‌‌ْ !...

هرگز ،

به‌گاه ِ لابه‌ی ِ سوزان ِ خفته‌گان ِ قـُبـور ‌‌ْ

صوتی بر آمده‌ست ؟...

ز ِ تبسُّم نشانه‌ای‌‌ْ ...

وَز اندرون ِ گورهای ِ مخوف ِ بی‌نشان‌‌ْ ،

مِهری ؛ اشاره‌ای ؟...

آنک ‌‌ْ ؛

تو إی مَسیحای ِ درون ‌‌ْ !

بنگــــر‌‌ْ که کیستی ؟...

انسان‌‌ْ ؛ ملائکه‌‌ْ ؛ ابلیس‌‌ْ ؛ چیستی ؟!...

ــ وَ بحثی‌‌ْ گر چه ممنوع را

درون ِ گوش‌های ِ بسته‌ات‌‌ْ ،

باید‌‌ْ تپانم ژرف‌تر‌‌ْ ؛ مؤمن ؟!... ــ

✫ ❊  ✛  ❊ ✛ ❊  ✛  ❊ ✫

❊ پی‌نوشت‌‌ْ :

در ازدحام ِ میله‌های ِ باریک ِ این قَفَس ‌‌ْ

نسلی‌ست بی‌نَفَس‌‌ْ ! ؛

این هُرم ِ آه و ناله‌ها ‌‌ْ، که مه‌آلود است‌‌ْ :

ابری‌ست‌‌ْ کز هزار ذوق‌‌ْ ،

مرگ ِ شوق می‌بارَد !!...

بنگر‌‌ْ !

به حبس ِ نَفَس‌‌ْ در بند ِ آه وُ هَوَس‌‌ْ !...

آن دم که بـَر کِشـَد ،

چون پنجه‌های ِ کرکسان ِ قجر ‌‌ْ ،

طرحی پَلَشت ‌‌ْ،

به هر کجای که نظر کنی‌‌ْ !...

پس‌مانده‌های ِ خاطره ‌‌ْ

از بوسه‌های ِ خیس ‌‌ْ

در لحظه‌های ِ ترس ‌‌ْ

تصویر ِ تلخ ِ دیگری‌ست ‌‌ْ ؛

با اختتام ِ شور‌‌ْ ،

در اوج ِ بی‌کسی ‌‌ْ !...

انسان ‌‌ْ...

دوباره شاد باش‌‌ْ !

لبخند ِ عشق‌‌ْ بزن‌‌ْ !...

گر انتظار وُ دیدار ‌‌ْ

اُمیدبخش‌‌ْ هست ؛...

تا دور دست‌ها ،

دستی‌‌ْ تکان بده !...

گر شوق ِ یک ” نگاه‌‌ْ “

اندک‌‌ْ ؛ هنوز هست ...

✫ ❊  ✛  ❊ ✛ ❊  ✛  ❊ ✫

✩ تقدیمی به ”‌میم.انسان‌“ :

سایه‌ای‌‌ْ ،

کنج ِ اتاق ِ همیشه نمورم‌‌ْ

ایستاده است‌‌ْ !...

با قامت ِ بر افراشته‌ی ِ صبر‌‌ْ ؛

فِتاده بر خاک‌‌ْ !...

تا دهان ِ گشاد ِ مرگ‌‌ْ ،

سراسر

فرصت ِ بلعیدن‌اش نیافته‌‌ْ ؛

بیا اینجا ‌‌ْ

کمی نزدیک‌تر‌‌ْ ؛

تا شاید از لبان ِ بی‌گناه تو ‌‌ْ

جان بگیرد ‌‌ْ،

روح ِ مؤمن ِ من‌‌ْ !...

بیا بر چشمان ِ بسته‌ی ِ تبسُّم ، خیره نمانیم‌‌ْ ؛ دخترک !

بیا کنار ِ حجم ِ ناتمام ِ تنهایی‌هامان‌‌ْ ، دَمی بنشینیم‌‌ْ ؛ دلبرک !

بیا گاه وُ بی‌گاه‌‌ْ ، بی‌گدار به آب بزنیم‌‌ْ ؛ شاپرک !

بیا !...

ـ تا چشمان ِ خسته‌ی ِ خدا بسته است‌‌ْ ! ـ

زودتر بیا !!...

کاش اکنون وقت ِ شکستن ِ توبه بود !...

شکستن ِ تابوی ِ بوسه ‌‌ْ،

از چشمه‌سار ِ زلال ِ لبان ِ خیس وُ بی‌گناه ِ او ‌‌ْ !...

✫.✫:✫.✫:✫.✫:✫  سُهیل هدایت  ✫:✫.✫:✫.✫:✫.✫

⌻ کفرگویی !!

✫ پیش‌گفتار:

حال ِ من‌‌ْ خراب‌تر از این حرف‌هاست‌‌ْ !!

زخم ِ من‌‌ْ عمیق‌تر‌‌ْ ، کاری‌ست‌‌ْ !

کار ِ من‌‌ْ زارتر‌‌ْ ، بی‌گاری‌ست‌‌ْ !

پیشه‌ام‌‌ْ نـَه شاعری‌‌ْ ، کِه: بیداری‌ست‌‌ْ !!

ــ وَ شعر ِ من‌‌ْ نـَه صُلت ِ بی‌آهنگی‌ست‌‌ْ ؛...

کِه ترنم ِ درد است‌‌ْ ، به‌گاه ِ نگاه ِ بی‌قرار ِ تو . ــ

❊ ✫ ❊  ✛  ❊ ✫ ❊

دیری‌ست‌‌ْ از دنیا گریزان گشته‌ام من

افسوس‌‌ْ !... از عشق‌ام پشیمان گشته‌ام من !

امروز لبخندی زدم با حالتی تلخ ‌‌ْ

بیچاره !... انگاری پریشان گشته‌ام من

هر شب‌‌ْ به دنبال ِ جوابی‌‌ْ بی‌سؤالی ‌‌ْ

از بوق ِ سگ‌‌ْ دنبال ِ نانی‌‌ْ در جدالی ‌‌ْ

با ترس پرسیدی: چرا بیچاره باشی ‌‌ْ ؟

لعنت به دردی‌‌ْ چون تو درمان‌اش نباشی‌‌ْ !!

اندیشه کن با خویش‌‌ْ ، تا وقتی‌‌ْ دوباره ‌‌ْ

تدبیر کن از پیش‌‌ْ ، با بخت وُ ستاره ‌‌ْ

تغییر دِه حالت ‌‌ْ، به احوالی حواله ‌‌ْ

تا دیر گشتن ‌‌ْ، گریه بسیار است و ناله ‌‌ْ

من کاش از دنیا ، که از پَستی فزون‌ست ‌‌ْ

سهم‌ام‌‌ْ همین‌‌ْ زندان ِ خواهش‌ها نمی‌شد ‌‌ْ

من کاشکی‌‌ْ از بدو ِ خلقت در نی‌ستان ‌‌ْ

شب‌جیره‌ام مُشتی شپش‌‌ْ در کاسه‌ی ِ رندان ‌‌ْ نمی‌شد !...

من گرچه مُلحِد ! ؛ راسخ‌ام بر اعتقادم:

جولانگه ِ پـَستـان ِ بی‌ایمان ، زمین است

شاید که دنیا هم برای ِ عده‌ای پَست ‌‌ْ

رنگین وُ مانند بهشت ِ مه‌جبین است !...

دنیا همیشه در نگاهم پست بوده‌ست ‌‌ْ

افسوس‌ام از این مَردمان ِ بی‌یقین است ‌‌ْ

مشکوک بودی شک کنم بر دین ِ حُجّت‌‌ْ ؟!

بشنو: ”‌ خدا هم خود سرابی بر زمین است !... “

❊ ✫ ❊  ✛  ❊ ✫ ❊

 
✩ تقدیمی به ”‌میم.انسان‌“ :

در این دل‌مرده تقویم ِ سیه ،

گم می‌شود تردید ؛...

آن روزی

که از اُفتادنم عُمری‌ست بگذشته‌ست ،

بی‌تردید !...

•  •  •

کِه می‌داند :

رِسَد روزی

کنار ِ نو عروس‌ام در لباس ِ شاد ِ پیروزی

خرامان ، شادمان ، خرسند وُ جاویدان

برقصانیم دنیا را

به ضرب آهنگ ِ مخصوصی ؟...

•  •  •

دلا تا کی دل ِ غمگین ِ ما را

او تسلایی‌ست ؟...

•  •  •

توئی آن شاد بانویی

که از دامان ِ عشق وُ آفرینش

سبز روئیدی ؛...

وَ رویاندی مرا از نطفه‌ای چون هیچ،

انسانی ؛...

که با آن می‌شود امروز را طرح ِ سپیدی زد

برای ِ روشن ِ فردا !...

•  •  •

آسه‌آسه !

با زمان هم‌گام !!

می‌مانیم با هم ؛ تا رِسَد روزی

که لب‌هایش به چشمان‌ام زند لبخند !...

می‌چرخیم با هم ؛ دور ِ دنیا را

چه شوخ وُ شنگ !!

چون آونگ !

✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫  سُهیل هدایت ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫

• توضیح درباره عنوان شعر •

✫ هیچ‌‌ْ یعنی من‌‌ْ !!

در این تاریک‌بخت ِ رو به نابودی‌‌ْ

چه باید جُست اُمیدی‌‌ْ ؟... ؛

چه باید خواست‌‌ْ ،

از امواج ِ تاریک ِ کف‌آلود ِ سیاه ِ نااُمیدی‌‌ْ ؟... ؛

کدامین قطره‌ای‌‌ْ ،

از هیچ‌‌ْ سرشار‌‌ْ ؛

که در مُشت ِ سیاه ِ غم‌‌ْ اسیری‌‌ْ ؟... ؛

کدامین پُربها دُرّ ِ گرانبار‌‌ْ

که در غرقابه اقیانوس‌‌ْ ، گیری‌‌ْ ؟...

در این ژرفای ِ مستأصل‌نمون ‌‌ْ

یک قطره‌ای‌‌ْ چون من‌‌ْ ؛

که در دالان ِ پُرپیچ ِ سیه گرداب ِ دهشتناک‌‌ْ

هر لحظه ‌‌ْ،

هزاران‌بار‌‌ْ می‌میری‌‌ْ !...

من از کابوس ِ دریامُرده‌گی‌ها ‌‌ْ سخت بیزارم‌‌ْ !

من از مُرداب ِ شورانگیز ِ بختک‌وار‌‌ْ ؛

وَ از ساحل‌نشینان ِ خیال‌آسوده‌‌ْ ،

کز‌‌ْ آشفته‌گان ِ در تعب‌‌ْ اُفتاده‌‌ْ از سیلاب وُ توفان‌ها ‌‌ْ

نمی‌یازند دستی را به همراهی‌‌ْ ؛

بسی‌‌ْ سرسخت بیزارم‌‌ْ !!

ـ من از جان‌دادگان ِ سرد پیکر

وَ دریاخفته‌گان ِ مَرد هیکل

دلم‌‌ْ افسرده‌‌ْ ... غمگین است‌‌ْ ! ـ

دلم‌‌ْ در سینه‌‌ْ

سینه‌ام‌‌ْ هم بسان ِ سرد‌‌ْ سلولی‌ست‌‌ْ

بغض‌ام‌‌ْ در گلو‌‌ْ مسدود‌‌ْ مانده‌ست وُ ...

بخشکیده‌ست‌‌ْ اشک‌ام‌‌ْ

بر لب وُ گونه‌‌ْ ...

وَ موهایم‌‌ْ به روی ِ شانه اُفتاده‌ست ‌‌ْ،

چون دردم ‌‌ْ؛

بـَـر وُ رویی‌‌ْ ندارم ،

زرد‌‌ْ رُخسارم‌‌ْ ؛

وَ چون تک‌‌ْ برگ ِ پاییزی‌‌ْ

زمین‌خورده‌ست‌‌ْ افکارم‌‌ْ ؛

کنون چون نااُمیدان

سرد وُ بی‌روح‌ست اشعارم‌‌ْ !... ؛

”‌ تو اینک‌‌ْ کم‌اُمید امّا ‌‌ْ

به ساحل، چشم ِ دل‌‌ْ بستی ؛

تو چشمانت ؛

به حائل‌ها گشوده‌ستی‌‌ْ !...

من از هر هیچ‌‌ْ ؛

سرشارم‌‌ْ !...

تو ساحل‌ساحل‌‌ْ امّا

پُر سراب از هیچ‌‌ْ ،

دل‌‌ْ را رو به دریاهای ِ بی‌ساحل‌‌ْ ؛

چرا بستی‌‌ْ ؟!...

در این وصف ِ سیاه ِ نااُمیدی‌‌ْ ؛...

من‌‌ْ نمی‌یابم تو را ؛

اینک‌‌ْ کجا هستی ؟... ‌“

✥  ✥  ✥

وَز کدامین گور ِ ویرانه بر این خاکسترین ِ خاک ؛

بیرون جَسته تابوت‌ام‌‌ْ ؟!...

زهی‌‌ْ ؛

گردیده اینک‌‌ْ

از نفس‌های ِ مه‌آلود ِ غمین ‌‌ْ پُر ؛

جویبار ِ سرزمین ِ سرد ِ تنهایی ،

ز ِ آغوش ِ هزاران‌‌ْ فاحشک‌‌ْ

در بند ؛...

عجین خمیازه‌ای پُر درد ،

طرحی تا فراسوی ِ سیاه ِ نااُمیدی‌‌ْ

می‌نهد بر جای‌‌ْ !...

یاد آرَد مرا ‌‌ْ کـَـس‌‌ْ

اندر‌‌ْ هزاران خاطره ‌‌ْ

یکبار ‌‌ْ ؟!

وَ بر درگاه ِ بی‌تاوان ِ باران‌گون ِ بی‌فریاد‌‌ْ ؛

افتادم‌‌ْ !! ؛ ...

کِه این‌گونه‌‌ْ زمین خورده‌ست ‌‌ْ:

این ژولیده چرکین ِ سیه‌پالوده رُخ ‌‌ْ،

آسان‌‌ْ به درگاه‌ات‌‌ْ ...!

زهی ‌‌ْ؛

زین‌گونه بودن‌ها ‌‌ْ،

چگونه‌ستی ‌‌ْ ؟!...

نمی‌باید‌‌ْ که دل‌‌ْ را با اُمیدی‌‌ْ ،

غرق ِ در سرشار ِ نااُمید‌‌ْ بختی‌ها ‌‌ْ؛

به دریا زد !...

« نباید دل به دریا زد ! »

❊ ❊ ❊  ✛  ❊ ❊ ❊

✩ تقدیمی به ”‌میم.انسان‌“ :

تو را من ،

غرق ِ تنهایی ؛

چنان آغوش گیرم سخت ،

تا دائم فراموش‌ات شود

نجوای ِ تن‌خواهی !...

تو را من ،

سخت تنهایم !...

تو را تا هیچ وُ هرگز ،

من ؛

تو را

بس سخت تنهایم ! ؛

به غیر از هیچ

تا هرگز !... ؛

تو را من سخت وُ آسان

هیچ وُ هرگز

شاد می‌خواهم !...

تو را من ،

گرچه تنهایم ؛...

ز ِ یادت ـ من ـ ، نمی‌کاهم !...

✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫  سُهیل هدایت ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫

✲ من ؛ سُهیل ِ خاموش‌ام !

من از سیاهی شب‌‌ْ ، من ز ِ بیم می‌نالم

تو از سیاهه‌ی ِ چشم‌ام‌‌ْ ، ستاره می‌چینی !...

من از سپیده‌دمان ‌‌ْ، نا اُمید وُ دلگیــرم

تو در سپیدی ِ چشم‌ام‌‌ْ ؛ اُمید می‌بینی ؟!...

عجیب نیست‌‌ْ اگر آفتاب‌‌ْ خواب شده‌ست‌‌ْ

در این سیاهه سحر ‌‌ْ، رو به صبح ِ اجباری‌‌ْ !

اگر که خفته نباشیم‌‌ْ ؛ منگ وُ مَدهوش‌ایم ‌‌ْ

در این حکایت ِ ننگین ِ خفته‌بیداری !!

عجیب‌‌ْ ... ؛ ظلمت ِ مطلق‌‌ْ ، ستاره باران شد !

زهی‌‌ْ ... ؛ ز ِ زور ِ سیاهی‌‌ْ ، ”سپید‌‌ْ“ خسران‌‌ْ شد !

در این طلوع ِ خیالی‌‌ْ ، چه صبح ِ فردایی‌ست‌‌ْ ؟...

برای ِ خیل ِ خموشان ‌‌ْ، جواب‌‌ْ ؛ آسان شد !!

عجیب نیست ‌‌ْ خزانه ، خزین ِ دلگیری‌ست ‌‌ْ

که هر چه سهم ِ فقیران ‌‌ْ، اسیر ِ زنجیری‌ست‌‌ْ !

عجیب نیست که آب ‌‌ْ، ارث ِ حرص ِ رندانی‌ست ‌‌ْ

وَ هر چه شور وُ عطش ، سهم ِ هر که زندانی‌ست‌‌ْ !...

عجیب نیست‌‌ْ قناری‌‌ْ ؛ سکوت می‌خواند

سُرود ِ مرگ را ‌‌ْ پُر شکوه می‌داند !

عجیب نیست‌‌ْ کلاغی‌‌ْ ؛ سیاهه می‌نالد

وَ قیل وُ قال ِ سیه را ‌‌ْ ”سپید‌‌ْ“ می‌نامد !!

عجیب نیست‌‌ْ شیاطین ‌‌ْ ، طلایه‌دار وُ زرنگ ‌‌ْ

چنان‌که چیره ‌‌ْ سیاهی‌‌ْ ؛ به هر نمادین رنگ !...

دریغ ‌‌ْ هر چه اُمید از دریچه‌هایی سنگ ‌‌ْ

دمانده بر تن ِ رنجور ِ رو سپیدان ‌‌ْ ؛ ” ننگ “ !!

اگر که در من ِ خسته ‌‌ْ، اُمید ِ رستن ‌‌ْ نیست

نهال ِ سبز ِ بلندی ‌‌ْ، در این شب‌ستان باش !

تو خود طلایه‌نشین ِ سیاهه زندانی !...

قسم به بخت ِ سیاه‌ام ؛ مطیع ِ رندان ” نــ “ باش !!

❊ ❊ ❊  ℂ  ❊ ❊ ❊

✩ رُک‌‌ْ نوشت:

عجیب‌‌ْ ... ؛ ظلمت ِ مطلق‌‌ْ ، ستاره خواران شد !

زهی‌‌ْ ... ؛ ز ِ زور ِ سیاهی‌‌ْ ، ”سپید‌‌ْ“ عُریان‌‌ْ شد !

در این طلوع ِ ملنگی‌‌ْ، چه صبح ِ فردایی‌ست‌‌ْ ؟...

برای ِ خیل ِ مشنگان ‌‌ْ، جواب‌‌ْ ؛ پنهان شد !!

✛ پ.ن:

← زهی‌‌ْ ! ؛

سپید ِ سیه‌پوش ِ رو به خاموشی !... ؛

عجیب نیست‌‌ْ بگویی: ”‌ سُهیل ِ خاموشی !! “ →

✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ سُهیل‌هدایت ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫

✘ تقدیر شوم !

گر چراغی گردد ‌‌ْ ”‌ اندیشه ‌“ ؛

که باید از هجوم ِ شب‌‌ْ بپرهیزد ،

وَ باید تا أبد ‌‌ْ خاموش باشد ،

یا که بـُـگریزد !... ؛

وَ نمی‌باید

بیافروزد فروغی هیچ ‌‌ْ

بر دالان‌گه‌یی‌‌ْ تاریک‌‌ْ ؛

پُر ‌‌ْ موشان ِ کور وُ جغد وُ خفــّاشان ... ؛

ــ بگذریم از کرکسان‌‌ْ وُ

گرگ وُ روبه ‌‌ْ ، خوک وُ کفتاران ...

وَ با هم ،

یک نفس ‌‌ْ فریاد بر آریم ‌‌ْ:

... « زنده بادا بر اُلاغ ! » ــ

سالیانی‌ست ‌‌ْ ؛

که ما ‌‌ْ آن‌گونه ‌‌ْ بیداریم ‌‌ْ :

کزین درگه ‌‌ْ ، نمی‌آید برون ‌‌ْ ،

هرگز ‌‌ْ

صدای ِ شیون ِ تبعیض ‌‌ْ ؛

می‌دانیم ‌‌ْ !...

█  █  █

اگر شب‌‌ْ ،

بر فروزان ِ روز ‌‌ْ رجحان است ،

با مفروض ِ باورمُرده‌گی ‌‌ْ ،

هر سخت ‌‌ْ ، آسان است !... ؛

زهی ‌‌ْ ...

از های وُ هوی ِ این شغالان است ‌‌ْ ؛

خاموشان ‌‌ْ ،

کماکان ‌‌ْ خفته ‌‌ْ ،

سرهاشان ،

یکایک‌‌ْ در گریبان است‌‌ْ !...

ـ چه سرها

از سبُک‌‌ْ مغزی‌ست ‌‌ْ

سنگین است‌‌ْ بر تن‌ها !! ـ

█  █  █

نه‌‌ْ !

نگویم: من چراغ‌ام‌‌ْ !

من نمی‌گویم‌‌ْ ... ؛

که می‌دانم:

چراغی‌‌ْ در سرای ِ خفته‌بیداران ‌‌ْ

ندارد سو ‌‌ْ...

من ‌‌ْ،

فروغی را نمی‌بینم‌‌ْ

چراغی را ، فراسوی ِ نگاه‌ام ‌‌ْ ،

روشنایی را نمی‌بینم‌‌ْ !...

دریغا ! . . . ؛

من سراسر ‌‌ْ ،

حجم ِ قیرین ِ شب‌ام ‌‌ْ !... ؛

من نمی‌دانم:

کدامین کور سو ‌‌ْ ،

در انزوای ِ ظلمت ِ مطلق ‌‌ْ

توان‌اش هست ‌‌ْ بر تابــَـد !

ـ بَرین‌‌ْ حجم ِ قرین ِ قیرگون ! ـ ...افسوس‌‌ْ ؛

ولیکن ‌‌ْ،

خوب می‌دانم:

اگر جرأت کند ‌‌ْ خاموش‌‌ْ ننشیند ‌‌ْ،

که با چنگال ِ خصم ِ شب ‌‌ْ

چنان ‌‌ْ خاموش گردد ‌‌ْ

گو ، که هرگز ‌‌ْ

کورسویی‌‌ْ بر تن ِ ظلمت‌‌ْ نتابیده‌ست‌‌ْ !!

█  █  █

آ ر ی ‌‌ْ . . . ،

بر این‌‌ْ تاریکی ِ شوم وُ

غریب ِ « غربت ِ موهوم »

می‌گِریـَـم !...

بر این آزرم ِ سُرخ ِ لاله‌ها ،

خون‌‌ْ در گلو‌‌ْ

بر غنچه‌های ِ نو رسیده ‌‌ْ

اشک‌‌ْ می‌ریزم !...

ولی‌‌ْ . . .

تو ‌‌ْ ، چلچراغ ِ سبز ِ نومیدان ‌‌ْ :

بدان ‌‌ْ

دیگر نمی‌گویم ‌‌ْ :

سراسر ‌‌ْ ،

حجم ِ قیرین ِ شب‌ام ‌‌ْ ؛

حتی‌‌ْ اگر تاریک باشد روز ‌‌ْ !...

آ ر ی ‌‌ْ . . . من نمی‌گویم‌‌ْ :

سراسر ، حجم ِ قیرین ِ شب‌ام ‌‌ْ !...

█  █  █  •  █  █  █

• پی‌نوشت:

آن چشم‌هات‌‌ْ ،

بگشای‌‌ْ بین‌‌ْ ؛

وین طرح ِ تاریکی‌ست‌‌ْ ، روز ‌‌ْ

شب ‌‌ْ ،

خیره در چشمان ِ تو ‌‌ْ ،

سر در گریبانی هنوز ؟!...

افسرده من ‌‌ْ

مأیوس تو ‌‌ْ

نفرین‌‌ْ بر این تقدیر ِ شوم ‌‌ْ ؛

تدبیر‌‌ْ

باز ‌‌ْ از چشم ِ شب ‌‌ْ،

خون می‌چکد ‌‌ْ بر طرح ِ روز ‌‌ْ !...

█  █  █  •  █  █  █

• پ.ن:

وین‌‌ْ سیه  اندیشه‌ها ‌‌ْ ؛

که تابوت ِ سیه‌بختی‌‌ْ بر این تقدیر ِ ماست‌‌ْ ...

وین‌‌ْ سیه دخمه ‌‌ْ ؛

تحفه‌ای‌‌ْ از ناخدای ِ پیر ِ بی‌تدبیر ِ ماست‌‌ْ ... ؛

ــ کسی‌‌ْ با کس‌‌ْ نمی‌گوید :

گر‌‌ْ چراغی‌‌ْ در دل ِ خاموش ِ شب‌‌ْ ، هرگز‌‌ْ نتابده‌ست ‌‌ْ

شاید ‌‌ْ ، خفته‌گان‌اش‌‌ْ در غل وُ زنجیر ، آ ز ا د ند !...

❊ ❊ ❊ ❊ ❊ ❊ ❊  سُهیل‌‌ْ  ❊ ❊ ❊ ❊ ❊ ❊ ❊

✦ دریوزه‌گی موروثی !! ✦

خدایی ؛

طوق ‌‌ْ

در کوران ِ شب‌فرسوده‌گی‌‌ْ

دارد به قعر ِ گور ،

بر گردن‌‌ْ !... ؛

وَ می‌گـِـریـَـد‌‌ْ

بر این متروک‌‌ْ دهر ِ رو سیاهان‌‌ْ ،

خون‌‌ْ !... ؛

وَ پیران‌‌ْ آرمیده بر کپل‌هاشان ‌‌ْ

به خمیازه عیان ‌‌ْ ؛

هر یک چه طوطی‌وار از دیروزها ‌‌ْ

طامات می‌بافند !... ؛

ـ وَ این دریوزه‌گی‌ها بس چه موروثی‌ست ‌‌ْ انگاری !... ـ

که حتی ...

عاقلان!

از عقل‌‌ْ می‌لافند ؛

این تقدیر ِ شوم ِ هم‌قطاری را ،

خزعبل‌‌ْ ؛ طرفه ‌‌ْ ؛ مُضحک ‌‌ْ تا .......گزاف‌‌ْ !... ؛

وَ از یاران ‌‌ْ،

نـَه می‌تابد اُمید ِ هم‌چراغی ‌‌ْ

هیچ !... ؛

یکایک ‌‌ْ

ناکسان‌‌ْ هم

بر نمی‌تابند انگاری ؛

ورای ِ گور ِ خاموشان‌‌ْ

برون آید

ز ِ گور ِ روشنی‌‌ْ ،

فریاد ‌‌ْ ؛

تا بیدار گرداند

زهی ‌‌ْ

ترسیده خوابان را !... ؛

دریغا !

تا صدای ِ لابه‌ی ِ سگ‌ها ‌‌ْ

در این متروکه گورستان ِ کج‌بنیان ‌‌ْ

چنین پیچیده مُستولی‌ست‌‌ْ

بر فریاد ِ جانسوز ِ رهایی‌‌ْ ؛

خفته‌گان را ،

هم‌نوایی ‌‌ْ هم نمی‌آید !

وَ بیداری‌‌ْ غمی دارد

که گوئی جملگی را سخت آزارَد !... ؛

دریغا !...

مُرده‌گان را خواب‌‌ْ فرساید !...

⊹  ⊹  ⊹   ✌   ⊹  ⊹  ⊹

☆ پی‌نوشت:

باری‌‌ْ در این ازدحام ِ خاموشی‌‌ْ

بی‌تو ، منم‌‌ْ ، دچار ِ خود فراموشی‌‌ْ

⊹
اینجا نمان‌‌ْ ؛

فرشته‌ی من!

کوخ ِ شوربختی‌هاست‌‌ْ !...

دردم مخوان‌‌ْ ؛

سروده‌ی من‌‌ْ، صُلت ِ زشتی‌هاست ...

⊹
از تو، همین خیال ِ مرا گاه پوئیدن‌‌ْ

کم نیست‌‌ْ ؛ راز ِ مرا در خیال فهمیدن‌‌ْ

⊹
بر باد باد ‌‌ْ ، هر چه از هیچ ‌‌ْ سرشار است‌‌ْ !...

☆   ☆   ☆      ☆      ☆   ☆   ☆

◊ پ.ن:

وَ این بند ِ اسارت را گریزی نیست‌‌ْ !...

... چرا هر شب‌‌ْ ؛ به صبح ِ روشن ِ فردا اُمیدوارم ؟...


▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄  سُهیل‌‌ْ  ▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

☆ شب ِ جشن ِ زمستانی !! ☆

در شب ِ سرد ِ زمستانی‌‌ْ ؛

چراغ ِ کوچک ِ اندیشه‌ای‌‌ْ خاموش‌‌ْ

سوزانید ‌‌ْ

جنگل‌های ِ خودجوش ِ نهالانی‌‌ْ ...

وَ رویانید ‌‌ْ

پاییز ِ هزاران رنگ ِ بورانی‌‌ْ ... ؛

بهاری‌‌ْ سرد وُ طوفانی‌‌ْ

شکوفیده‌ست‌‌ْ ؛

از پیوند ِ سُرخ وُ تیرگی‌‌ْ

با ریشه‌های ِ جهل‌‌ْ ؛

ــ ...ویرانی‌‌ْ !! ــ

زان‌‌ْ بهاران‌‌ْ ،

لاله‌ها در خون‌‌ْ ؛

وَ زان‌‌ْ سرما ‌‌ْ ،

همیشه باژگون‌‌ْ

لب‌خند ‌‌ْ ؛

زان‌‌ْ پیدا ‌‌ْ،

سکوت ِ تلخ‌‌ْ

بر ‌‌ْ

فریادها سنگین ‌‌ْ

وَ ناپیدا ‌‌ْ... ؛

وَ نتوفیده‌ست ‌‌ْ

ابری ‌‌ْ

از میان ِ یوغ ِ عفریت ِ سیاه ِ آسمان ‌‌ْ

رگبار ‌‌ْ... ؛

بهاری‌‌ْ سرد وُ طوفانی ‌‌ْ ،

زمستانی‌‌ْ سیاه وُ سوز وُ بورانی ‌‌ْ

شب ِ ”‌ مرگ‌ ِ‌“ زمستانی‌‌ْ !... ؛

⊹  ⊹  ⊹   ࢮ   ⊹  ⊹  ⊹

☆ پی‌نوشت:

شب ِ جشن ِ بهاری‌‌ْ

همان‌‌ْ پنهان‌‌ْ طلای ِ بی‌عیاری‌‌ْ

که‌‌ْ در تاریکی ِ شب‌های ِ منحوس ِ زمستان‌‌ْ

نمایان‌‌ْ گشت‌‌ْ دست‌اش‌‌ْ پوچ وُ خالی‌‌ْ

بشُد ‌‌ْ زردک‌‌ْ نهالی‌‌ْ

☆   ☆   ☆

☆ پ.ن:

از همان دیروز ‌‌ْ

پیدا بود‌‌ْ ؛

خزان‌رنگ ِ بهارانی‌‌ْ زمستانی‌‌ْ !... ؛

به دنبال‌اش‌‌ْ :

فقط ‌‌ْ سوداگران ِ پَست وُ حیوانی‌‌ْ !!

▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄  سُهیل‌‌ْ  ▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

▢ دست من نیست ! ▢

دست ِ من‌‌ْ نیست ْ

اگر نیست‌‌ْ مرا تاب‌و‌توانی‌‌ْ

که بُرون آرَم‌‌ْ :

هر چه پروانه‌‌ْ در این دام‌‌ْ

اسیر است‌‌ْ ...

وَ فرود آرَم‌‌ْ :

هر چه بیگانه‌‌ْ بر این بام‌‌ْ

امیر است‌‌ْ ...

دست ِ من‌‌ْ نیست ْ

اگر نیست‌‌ْ مرا شاد‌‌ْ کلامی‌‌ْ ...

که دریغا ... تو ببخش‌‌ْ !

وَ به تعبیـر ِ عوام‌‌ْ :

” واژه‌ها ‌‌ْ غمگین‌اند ‌‌ْ ! “

چه کشیده‌ست‌‌ْ

کلام‌ام‌‌ْ را در بند وُ حصار ‌‌ْ

و زبان‌ام را ‌‌ْ در زیر ِ فشار ‌‌ْ

و سکوت‌ام‌‌ْ را  ؟... ؛

افسوس‌‌ْ هر آن‌چیز ‌‌ْ

نشاید گفتن ‌‌ْ

که نباید گفتن ‌‌ْ !!...

گر برآماسیده‌ست‌‌ْ

لب‌خندی‌‌ْ ژرف‌‌ْ

نه شیرین ‌‌ْ

تلخ ‌‌ْ

بر صورتک‌ام !...

که دریغا ... تو ببخش‌‌ْ !

⊹  ⊹  ⊹

دست ِ من نیست ْ

اگر نیست‌‌ْ دستی‌‌ْ

تا بگیرم ‌‌ْ در نجات ِ خویش‌‌ْ

از آماج ِ امواج ِ خروشان ِ

هزاران‌‌ْ بختک ِ آوار‌‌ْ بَر کابوس‌هایم ‌‌ْ ؛

کِه برخیزانــَدَم ‌‌ْ

تا أبد ‌‌ْ از رخت ِ رنجور ِ خراب ِ خواب ِ طوفانی‌‌ْ ...

دست ِ من نیست ‌‌ْ

اگر بُبریده‌اند ‌‌ْ

داس‌های ِ تیز ِ این خانه‌‌ْ ،

به ناگه‌‌ْ

دسته‌های ِ خویش را ‌‌ْ ؛

به گمان‌ات ‌‌ْ

ز ِ همین‌رو ست‌‌ْ

که پیچیده‌‌ست‌‌ْ عطر ِ خون‌‌ْ

سراسر‌‌ْ دشت‌هامان را ‌‌ْ ؛

چرا :

چون باز‌‌ْ گل‌های ِ جوان ِ شادکامی‌ها ‌‌ْ

هَرَس‌‌ْ گردید رؤیاشان ‌‌ْ

کِه بوی ِ غـم ‌‌ْ

به خاطرهای‌مان ‌‌ْ پیچیده‌‌ْ تنگاتنگ‌‌ْ ؛

سهم ِ من‌‌ْ :

در این دنیای ِ دهشتناک ِ رنگارنگ‌‌ْ

تنها ‌‌ْ عطر ِ جان‌سوز ِ تن ِ او‌‌ْ بوده ‌‌ْ

زیر ِ سنگ‌‌ْ !!

نمی‌باید فراموش‌ام‌‌ْ شود

آن‌‌ْ لحظه‌های ِ ننگ !...

آن‌‌ْ باران ِ خون‌آلود ِ بی‌آهنگ !...

نمی‌باید فراموش‌ات‌‌ْ شود

آن خُدعه وُ نیرنگ‌‌ْ !!...

⊹  ⊹  ⊹

تکلیف‌‌ْ چیست‌‌ْ ؛

فریادهامان‌‌ْ

در گوش ِ سکوت‌‌ْ تپانیده ‌‌ْ ،

وَ پیچیده‌‌ْ

در پیله‌ی ِ سخت ِ بی‌تفاوتی‌هاشان‌‌ْ

به مُشتی‌‌ْ دروغ وُ دَونگ‌‌ْ

تعبیر می‌شوند !...

با چشم‌های ِ گریان‌ات‌‌ْ چه کنم ؟...

مادمی‌‌ْ

که غرق ِ باران ِ عشق‌‌ْ شده‌اند‌‌ْ

وَ آسمان ِ دلت ‌‌ْ پـُر غبـار ِ غُصـّه‌ها ‌‌ْ،

دلتنگ ِ مرگ ِ شب‌های ِ همراهی‌ست ‌‌ْ ...

دست ِ من‌‌ْ نیست‌‌ْ

که تو‌‌ْ

دست ِ من‌‌ْ نیستی‌‌ْ ...

وَ یا حتی‌‌ْ

دستی نیست‌‌ْ

در دست ِ تو‌‌ْ آن دَم ‌‌ْ

تا ‌‌ْ هزاران راه ‌‌ْ بگشاید ‌‌ْ

به سوی‌ات ‌‌ْ باز ‌‌ْ ...

یا شاید ‌‌ْ

در پُشت ِ نگاه ِ خصم ِ خود با عشق ِ من ‌‌ْ

یک صدا سَر داده ‌‌ْ

شیون ‌‌ْ مرگ‌‌ْ !...

وَ از جادوی ِ لبخند ِ جنون‌آمیز ِ انسان‌ها ‌‌ْ

حذرها کرده باشد‌‌ْ درد ‌‌ْ !!...

کاشکی می‌شد‌‌ْ

بپُرسم:

این دل ِ افسرده وُ تنها ‌‌ْ

به کِی باید

که تاب‌‌ْ آرَد‌‌ْ

شُکوه ِ جشن ِ میلاد ِ حضورت‌‌ْ را ؛

زمان ِ مرگ ِ تاریکی‌‌ْ ...

وَ ز‌‌ْ هجوم ِ سرد ِ شب‌های ِ مِه‌آلود ِ جدایی‌ها ‌‌ْ

نشاید شِکوِه گویم‌‌ْ ؛

اگر دست‌ام‌‌ْ

نمی‌باید بگیرد ‌‌ْ دست ِ سردت‌‌ْ را ،

بدان ‌‌ْ :

چشم انتظار ِ صبح ِ فرداهاست ‌‌ْ

تا آغوش ِ سردت ‌‌ْ را بپوشاند ‌‌ْ ،

ز ِ تنهایی ‌‌ْ ...

گر چه آغوش ِ تن ِ تو ‌‌ْ

آرزویی‌‌ْ سخت‌‌ْ رؤیایی‌ست‌‌ْ !...

⊹  ⊹  ⊹   ♣   ⊹  ⊹  ⊹

☼ پی‌نوشت:

چشم‌های ِ تو را در خیال ِ خود‌‌ْ خواهم بوسید‌‌ْ

و بر صورت ِ زیبای‌ات‌‌ْ ، آرام‌‌ْ دست‌‌ْ خواهم کشید.

حریر ِ موهایت‌‌ْ را دانه‌دانه ‌‌ْ خواهم بافت‌‌ْ ،

و دوباره کلاف‌هاش‌‌ْ از هم باز‌‌ْ خواهم گشود ؛

نفس‌هایت‌‌ْ را خواهم شمـُرد‌‌ْ ،

تا شکوفه‌ی ِ لبخند‌‌ْ بر لبانت جوانه زند‌‌ْ ؛

وَ تا چشم‌هایت‌‌ْ بسته شوند‌‌ْ با شمارشِ من‌‌ْ ،

کنارت خواهم ماند ...؛

• وعده‌ی ِ ما :

شامگاه ِ آرام ِ خواب‌های ِ سپیدت‌‌ْ ؛

تو‌‌ْ با بلوزدامن ِ صورتی ِ زیبای‌ات بیـا ‌‌ْ

من‌‌ْ با لباس ِ سپید ِ دوست‌داشتنی‌ام‌‌ْ ...

” تا تحقق ِ رؤیاهایت‌‌ْ با تو خطر‌‌ْ باید کرد ‌‌ْ !

تا صبح ِ همیشه ‌‌ْ ، با تو سفر‌‌ْ باید کرد‌‌ْ “ ؛

• اکنون ‌‌ْ:

کجایی بانوی ِ خیال‌های ِ خام ِ من ؟...

...تا نوازش‌ات‌‌ْ کنم ...مؤمنانه.

▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄  سُهیل‌‌ْ  ▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

ઇ میراث ِ پدران !

تا کِی‌‌ْ

به خواب خویش آرامیم ؟...

ای کاش‌‌ْ هیچ‌گاه نیارامیم !!...

ظالم‌‌ْ به ظلم ِ خویش در افکــَـنــَد

من و ما را ...؛

چرا که اینگونه بوده است روال‌‌ْ ،

ظلمت به نور چیره شود به هر منوال‌‌ْ ؛

باشد ‌‌ْ

لب‌‌ْ در سکوت، آرام‌تر ‌‌ْ

برآماسد ‌‌ْ ،

چون‌‌ْ چرکین‌گلوی ِ در آماج ِ بغض‌ها مسدود‌‌ْ !... ؛

• یک نکته در سر ِ من‌‌ْ

بـاز ‌‌ْ پیچ می‌خورد:

نکند‌‌ْ سکوت ِ دوخته بر لبان ِ خشک‌‌ْ،

رنج ِ دگر‌‌ْ به رنج‌های ِ دگرتر‌‌ْ

بیافزاید ؟...

ــ آیا به یاد دارید‌‌ْ :

آن روزگار ِ تلخ‌تر از زهر را ‌‌ْ

که شیرین‌تر‌‌ْ از عسل‌‌ْ شده است‌‌ْ

اکنون‌‌ْ به کام‌مان‌‌ْ ؟!... ــ

چقدر دیر شده است‌‌ْ ...

چقدر دور ؛

که حال‌‌ْ

خنده‌ی ِ مصنوعی ِ بر لب‌‌ْ سوار ‌‌ْ

هیچ‌‌ْ دردی را نشد درمان‌‌ْ ؛

هوار‌‌ْ !...

چقدر سخت است ‌‌ْ

که آفتاب‌‌ْ،

زبانه کشد‌‌ْ تن و جان‌اش‌‌ْ

فراز ِ آتش ِ سوزان ِ شیون ِ هر‌‌ْ سار‌‌ْ !

چقدر تلخ است ‌‌ْ

بر بلند ِ طاق ِ هر بُن‌بست ‌‌ْ

باشد ستاره‌ای‌‌ْ

به آه ِ سرد ِ وجودم

حسادت‌اش بشود !...

⊹  ⊹  ⊹ • ⊹  ⊹  ⊹

باشد ‌‌ْ

دگر آرزو به دل مانیم‌‌ْ

چون دل‌هایی‌‌ْ

که به هم‌‌ْ

پیوند نخوردند‌‌ْ ؛

باشد ‌‌ْ

خود را به اندک‌‌ْ ،

همیشه راضی داریم‌‌ْ

چون‌‌ْ حکم‌‌ْ چنین راندند ‌‌ْ

و گردن‌ها ‌‌ْ

چُنین خود‌‌ْ ،

به ذلت نهادیم‌‌ْ !... ؛

باشد ‌‌ْ

چنان‌که: «خود کرده را تدبیر نیست!»

افسوس‌‌ْ

یک تن‌‌ْ ـ حتی ـ

در‌‌ْ آمد شدنی‌‌ْ :

عُصیان نکرد‌‌ْ (!)

آن‌چنان‌‌ْ آسوده برتافت ‌‌ْ

کنار آمد ‌‌ْ

که خوابیـد ‌‌ْ که خوابیــد ‌‌ْ که خوابیـــد ‌‌ْ‌‌ْ ؛

آن دَم

که دست‌ها می‌دید ‌‌ْ

به خون ِ یکدگر‌‌ْ آغشته‌ست‌‌ْ !...

شاید که کاسه‌ای‌‌ْ ،

بلعییده ‌‌ْ

نیم‌کاسه‌ای‌‌ْ تَرَک خُرده‌‌ْ

این‌چُنین‌‌ْ که مَدهوش‌ایم‌‌ْ ؛

یا شاید ‌‌ْ

که کلاهی‌‌ْ بزرگ‌تر‌‌ْ ـ حتی ـ

بر سر نهاده‌ایم‌‌ْ ،

که خاموش‌ایم‌‌ْ !...

ــ این ”سکوت ِ تلخ‌‌ْ“ دیگر چیست؟

ــ شاید، یادگاری‌ست !!...

□ ◘ □ ◘ □ ▲ □ ◘ □ ◘ □

☼ پی‌نوشت:

• وآی‌‌ْ از این ”‌خانه ‌‌ْ ‌“

• وآی‌‌ْ از این‌‌ْ ”‌به سوگ‌‌ْ خفته‌‌ْ کاشانه ‌‌ْ ‌“

• وآی‌‌ْ از آستان ِ درش‌‌ْ ، که کوبه ندارد ‌‌ْ !...

من‌‌ْ ”‌باید‌“ به جایی بیاندیشم‌‌ْ که اندیشه‌هایم‌‌ْ را نخوابانند ‌‌ْ !...

آخر ‌‌ْ‌ این ”‌خانه ‌‌ْ‌“ دیگر آرامش ِ ”دیروز“ را ندارد ‌‌ْ ...

◄ این‌‌ْ کبود‌‌ْ آسمان‌‌ْ ، تا همیشه‌‌ْ کبود نمی‌ماند‌‌ْ !... ►


▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄  سُهیل‌‌ْ  ▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

➹ برخیزید !

برخیز ‌‌ْ ؛

از : « رخت ِ رخوت ِ خواب ِ خراب ِ خویش »

برخیز‌‌ْ !...

آرام‌‌ْ

به جانب ِ کفه‌ی ِ فردا

خم شو (!) ؛

به اُمید ِ اندکی

حتی ‌‌ْ اگرت باقی‌ست ‌‌ْ

برخیز ‌‌ْ ؛

ـ عُصیان‌زادگان ِ درد را همدرد باش‌‌ْ ـ

گیج و منگ‌‌ْ ملولان ِ رخوت‌آلوده‌‌ْ را ماننده‌‌ْ

به سَبک ِ کِرم‌های ِ در گِل‌آلوده‌‌ْ جا مانده‌‌ْ

مباش‌‌ْ !!

برخیز‌‌ْ !...

□ ◘ □ ◘ □

برخیزید ‌‌ْ

دست‌گیرید‌‌ْ :

دست ِ یکدگر تا ‌‌ْ

دوباره برانگیزید‌‌ْ ؛

وَ براندازید ‌‌ْ ؛

با هر سنگ ‌‌ْ :

این متروکه‌‌ْی ِ باریک ِ تنگ‌‌ْ

کلبه‌ی ِ تاریک و ظلمت‌بار ِ ننگ‌‌ْ

ـ با همین سنگ‌‌ْ ،

که با دست ِ من و تو ،

وَ اجدادمان‌‌ْ ،

همیشه آشناست‌‌ْ ،

دیوارهای ِ سکوت را فرو ریزیم... ـ

بیا اینک براندازیم ‌‌ْ

با جرأت ‌‌ْ فرو ریزیم‌‌ْ

با پرتاب ِ معنادار ِ سنگ‌‌ْ !...

وقت‌‌ْ تنگ‌‌ْ است ‌‌ْ

خموشی‌‌ْ ننگ‌‌ْ است ‌‌ْ

باز هربار ‌‌ْ به تکرار ‌‌ْ

نگو دل‌‌ْ به سکوت ِ لب ِ ما در چنگ‌‌ْ است ‌‌ْ ؛

ـ حرف ِ یامُفت‌‌ْ اگر بوده پیامم :

انگ‌‌ْ است‌‌ْ !... ـ

خسته‌‌ْ ...برخیز :

صدا کن ‌‌ْ ، ...که خدا در جنگ‌‌ْ است‌‌ْ (!)

و کدامین‌‌ْ انسان ‌‌ْ گوش به زنگ است ‌‌ْ ؟!...

□ ◘ □ ◘ □

از صدای ِ غفلت ِ پیچیده ِ در پستوی ِ تاریک ِ سکوتت ‌‌ْ

دور باش ‌‌ْ

خیز ‌‌ْ

فریادی رسا ‌‌ْ

در گوش ِ ترسوی ِ خماران ‌‌ْ نعره‌کش‌‌ْ !...

تا ‌‌ْ

به خویش آیند ‌‌ْ ،

هوش‌‌ْ آیند ‌‌ْ ؛

از مُرداب ِ خاموشی‌‌ْ

وَ گرداب ِ فراموشی‌‌ْ ،

برون آیند ‌‌ْ ؛

وَ بگشایند ‌‌ْ :

چشمان‌‌ْ را فراسوی ِ خموشی‌‌ْ

رو به سوی ِ دشت ِ آلاله‌های ِ سُرخ ِ بیداری ...؛

وَ یک دَم ‌‌ْ هم ‌‌ْ

نیارامند ‌‌ْ :

همچون خفته‌گان ِ رخت ِ چرکین ِ عزاداری ‌‌ْ

که در بند ِ کفن‌‌ْ محصور ‌‌ْ تن‌هاشان‌‌ْ

و مانَد روح‌شان ‌‌ْ تا دهر ‌‌ْ

در ظلمت ‌‌ْ، فراموشی ‌‌ْ وَ خاموشی ‌‌ْ

وَ در تابوت ِ سرد ِ بسته و تاریک ِ خاک‌آلود ‌‌ْ

از سهم ِ قفس‌هاشان‌‌ْ :

فقط ‌‌ْ فرسوده گور ِ تنگ ِ بی‌نام ِ نمور ِ مانده در بُن‌بست‌‌ْ

باشد ‌‌ْ ؛

هم چه آسان‌‌ْ آرمیده‌‌ْ تا أبد ‌‌ْ متروک‌‌ْ

لب‌هاشان ‌‌ْ قرین ِ نیستی ،

مسکوت‌‌ْ !...

⊹  ⊹  ⊹   ⊹   ⊹  ⊹  ⊹

☼ پ.ن:

گر اینگونه :

به خواب خویش آرامیم ؟...

ای کاش هیچ‌گاه نیارامیم !!...

▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄  سُهیل‌‌ْ  ▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄